Op zaterdag 14 mei 2016 om vier uur ’s morgens arriveren de eerste Limburgse Dixterfanaten op de carpoolparking in Lummen. Het is nog pikkedonker en de gestaag aanzwellende groep leden die allemaal gedwee hun identiteitskaart tonen, is opvallend stil. Hier en daar een wijd open geeuwende mond en veel waterige oogjes met licht gezwollen oogleden die moeite hebben met de zwaartekracht. Als we in Herent een luid kwetterende en goed uitgeslapen groep Leuvenaars oppikken, is er opeens veel ambiance in de bus en worden de eerste gesprekken over de tuin en vaste planten opgestart. Als het langzaam licht wordt in het oosten, hoor je al het eerste geritsel van aluminiumfolie en open floepende brooddozen. Wat er in zit, is wel geen English breakfast met spek, eieren, bonen en worstjes maar aan de smakkende geluiden te horen, lijkt het toch goed te smaken. Er wordt niet veel gedronken want de eerste plasstop is pas in Calais tenzij je het waagt om in het benepen toilet van de bus al wiebelend je overvolle blaas te ledigen.
Nog voor tien uur duiken we al de mollenpijp van Eurotunnel in en sporen 40 meter onder de zeebodem naar Engeland, het mekka van de tuincultuur waar in het graafschap Sussex de wereldberoemde tuin van Great Dixter op ons ligt te wachten. We volgen de smalle kronkelende weg langs de Kentse kust waarlangs huisjes met voorgevels van witte planken of piepkleine roodbruine pannen en eesthuizen met de kegelvormige daken en witte schouwkappen het typisch Engels decor vormen. Eenmaal we het mooie stadje Rye in East Sussex gepasseerd zijn, wordt het landschap nog mooier en worden we hobbelend over heuvels en dalen vol schapen en statige eiken als het ware naar Great Dixter toegezogen. Het einddoel komt nu al snel in zicht en iedereen kijkt vol verwachting uit naar wat Yannick Boulet, Dixterkenner bij uitstek ons straks zal te vertellen hebben. Yannick werkte en woonde immers twee jaar in Dixter en is er nog steeds kind aan huis en mag zich vriend noemen van de beroemde hoofdtuinier Fergus Garrett.
Om 10.45u draaien we zoals gepland de parking op en krijgen een plaats toegewezen dichtbij de kwekerij. De poorten van tuin en huis gaan pas om 12.00u open en er is dus nog ruim de tijd om te picknicken, te shoppen of om de kwekerij te bezoeken.
Om 12.00u stappen we onder leiding van Yannick de portiek binnen van het indrukwekkend vakwerkhuis. Het oudste deel van het huis stamt uit de 15de eeuw en omvat The Great Hall, de Parlour en de Solar. Het dakgebinte en het interieur van de Great Hall is adembenemend mooi. Yannick vertelt hoe de familie Lloyd in deze vertrekken vol antiek en waardevolle tapijten leefde en iedereen is duidelijk ontroerd als Yannick ons het borduursel toont waaraan Christopher tijdens de lange winteravonden met zijn moeder werkte. Hoewel het huis geweldig mooi is en onlosmakelijk met de tuin verbonden is, omdat het in elke tuinkamer weer opnieuw opduikt als perfecte achtergrond, staat iedereen toch te popelen om de beroemde tuin op eigen houtje te verkennen. Om 13.45u en om 14.45u neemt Yannick telkens de helft van de groep op sleeptouw en loodst hij zijn volgzame en enthousiaste kudde door de Peacock Garden en de High Garden, langs de Long Border (100 m), de Exotic Garden en de Wall Garden om te eindigen in de Sunk Garden. Dit is uiteraard het hoogtepunt van de tuinreis en iets waar we allen heel erg naar uitgekeken hebben. De hoge verwachtingen worden volledig ingelost. Waar de leden na hun eerste verkenningstocht door de tuin nog met heel veel vragen zaten, krijgen ze er tijdens de begeleide wandeling een antwoord op. Yannick is echt verliefd op Great Dixter en dat voel je de hele tijd als hij enthousiast over de tuin vertelt. De toehoorder wordt als het ware meegezogen in het verhaal van Dixter, begint de tuin en de borders met andere ogen te bekijken en wordt uiteindelijk ook verliefd op de tuin. Heel wat leden vertellen me achteraf dat ze pas tijdens de wandeling met Yannick de echte schoonheid van de tuin ontdekten. Yannick is dan ook een uitmuntende gids en kan zo enthousiast over zijn lievelingstuin vertellen dat de toehoorders aan zijn lippen hangen.
Alles wat tijdens zijn lezingen aan bod kwam, werd nogmaals verduidelijkt en iedereen kent nu de geheimen van ‘succession planting’.
Om 15.45u komt er een einde aan het Dixtersprookje en stapt iedereen heel tevreden en met een karrevracht aan nieuwe ideeën voor de eigen tuin de bus op om terug te keren naar het Belgenland waar de tuinen ook mooi zijn (o.a. de eigen tuin) en waar de plantjes veel minder duur zijn. Toch zullen de meeste deelnemers binnen enkele dagen weer met veel heimwee terugdenken aan het wondermooie Dixter en het romantische Engeland met zijn peperkoeken huisjes, zijn statige landhuizen en zijn kronkelende wegen omzoomd met witbloeiende hagen en uitbundig bloeiend fluitenkruid.
Als ik op de terugweg in de buurt van Calais asielzoekers zie ronddolen langs de autostrade op zoek naar een schuilplaats om aan de overkant van het Kanaal te geraken, voel ik me plots schuldig en ben ik eigenlijk beschaamd als ik me tegen mijn naaste buur in de bus hoor zeggen dat mijn rug pijn doet en dat ik een beetje opzie tegen de lange terugreis naar huis. Naar huis…. hoe dankbaar moeten we niet zijn dat we straks nog kunnen thuiskomen en door onze tuin kunnen wandelen…..
VVPV Limburg is Yannick Boulet ontzettend dankbaar voor zijn bijdrage aan deze wondermooie reis. Ook wij hebben nu ons hart aan Great Dixter verloren.
Voor de mooiste weergave van de foto's, klik rechtsboven op SLIDESHOW.
Category:
Subcategory:
Subcategory Detail:
Keywords: