Het is nog vroeg in de morgen als de blitse, gele autocar van Linden Cars gevuld met bollenhongerige VVPV’ers zich als een slang langs smalle wegeltjes door het lieflijk heuvelend landschap van Nederlands Limburg slingert. Een rode tractor trekt een lange bruine streep door een uitgestrekt frisgroen veld en verdwijnt daarna aan de einder achter de heuvelkam. Pas geëgde akkers in alle tinten van bruin wisselen af met malse weiden waar zwart witte koeien en wollige beige schapen zich te goed doen aan een overvloed van weelderig jong gras. Dit glooiend deken van lappen groen en bruin doet me denken aan Toscane. Hier evenwel geen cipressen maar statige bomen met geelgroene kruinen van pas ontloken bladeren. Ze staan ook in dit wondermooie landschap meestal op een plek waar twee heuvelruggen mekaar snijden. Het lijkt wel of de boer die jaren geleden daar een boompje plantte gezegend was met een schildersoog en weet had van de gulden snede. Af en toe blaast de frisse voorjaarswind een vleugje parfum met ammoniakgeur door de kieren van de bus maar dat belet ons niet te genieten van dit bucolische landschap. Mocht chauffeur Francis daarbij in plaats van zeemzoete Vlaamse schlagers de Pastorale van Beethoven gedraaid hebben, zou dat mijn lentegevoel ongetwijfeld nog opgevijzeld hebben. Of verwachtte Francis dat we straks in een lange rij tussen de tulpen de polonaise dansen? Ik ben al jarenlang verliefd op dit verrukkelijke landschap. Kunnen wij Vlamingen Nederlands Limburg niet annexeren? Geef toe dit heuvelachtig landschap past toch niet bij de rest van het vlakke Nederland. Na de annexatie kunnen we meteen ook de Amstel Gold Race, de énige wielerklassieker die ze daar hebben, aan het rijtje van onze Vlaamse voorjaarsklassiekers toevoegen. Als we in Klimmen (hoe toepasselijk kan een dorpsnaam zijn in dit heuvelland) over de Retersbekersweg rijden, duikt plots achter een bocht een imposante witte vierkantshoeve op. Het lijkt wel of ik een historisch filmdecor binnenrijd. Het vakwerk, de indrukwekkende klokgevel en de zwartgeverfde deuren geven me het gevoel in de 19de eeuw beland te zijn waar herenboeren uit de verhalen van Ernest Claes de plak zwaaien. Als ik de magnifieke binnenkoer betreed, word ik even overdonderd door de beslotenheid, rust en intimiteit die deze plek uitstraalt al is die kunstig opgesmukt met potten gevuld met de mooiste combinaties van kleurrijke voorjaarsbloeiers die fel contrasteren met de witte vakwerkmuren. Terwijl Hans de historie van de hoeve, die al uit de 17de eeuw stamt, uit de doeken doet, herinnert een overvliegende zwaluw (volgens Hans de eerste van het jaar) ons eraan dat het lente is, al heeft genadeloze nachtvorst enkele dagen voordien lelijk huisgehouden in onze tuinen. Als Hans onze leden de achtertuin in leidt, krijgen we pas echt een idee van de impact die het achterliggende landschap op de tuin heeft. De hagen en bomen lopen er bijna naadloos in over en de tuin zelf heeft alle ingrediënten om idyllisch te zijn. Een natuurlijke vijver met eenden en een kwikstaart die met gespreide vleugeltjes als een torenvalk boven het water hangt en probeert om dansende lentevliegjes uit de lucht te plukken, een romantisch bakhuis, een beekje, een mini-wijngaard en een boomgaard en bessentuin. Borders met uitgekiende combinaties tulpen, narcissen, viooltjes en muscari zijn op de meest strategische plaatsen in de tuin geplant en zorgen voor een fantastische lentesfeer. Voor de historie en de beschrijving van de tuin verwijs ik graag naar de website van de Carishof. Wie kunnen er immers beter hun tuin beschrijven dan de eigenaars zelf: www.decarishof.nl Na Hans’ gesmaakte rondleiding verwennen Matthijs en Henk ons met koffie en cake. Op een prachtig gedecoreerd terras met zicht op een verrukkelijk landschap en linten van tulpen wier mix van felle en zachte kleuren opgelicht worden door een heerlijk lentezonnetje voelt dit als de hemel op aarde. Vanuit de heuvels van Zuid-Limburg tuffen we naar het vlakke Noord-Limburg waar we in Hout-Blerick (bij Venlo) de Brookergarden zullen bezoeken. Geen heuvelachtig landschap hier dat de tuin omringt. Geen nood, Loek en Anne-Marie Geubbels hebben hier immers hun eigen landschap én tuin gecreëerd. Bomen, heesters en hagen zorgen voor een groene cocon waarbinnen de verschillende tuingedeeltes, allemaal met hun eigen sfeer, veilig geborgen liggen. In elke tuinkamer vind je schitterende combinaties van tulpen en andere voorjaarsbloeiers. Toch is het vooral de sublieme samensmelting van de roze tinten van de bloemen van de sierappeltjes (Malus ‘Paul Hauber’) en de honderden tulpen langs de oprijlaan die mijn hart gestolen hebben. Voor meer informatie over de tuin verwijs ik naar http://www.brookergarden.nl/ Ook hier stoppen we ‘s middags weer een lekker stuk Limburgse vlaai en wat boterhammen achter onze kiezen. Een bezoek aan een kwekerij mag vanzelfsprekend nooit aan het programma van een tuinreis ontbreken. Op de terugweg naar huis ligt in Schimmert de gezellige kwekerij Marnis dan ook op ons te wachten. De immer vriendelijke Pascal Jongen staat er ons met open armen op te wachten en maakt de leden die er nog nooit geweest zijn wegwijs in de kwekerij. Het leuke aan deze kwekerij is dat je veel van de planten die te koop aangeboden worden in de toontuin vindt. De borders met schaduwplanten, botanische pioenen en weelderig bloeiende Euphorbia’s zijn in het voorjaar een lust voor het oog. Dit was in het kort het relaas van onze geslaagde en geapprecieerde reis naar bollentuinen in Nederland. Voor herhaling vatbaar! Geniet van de foto’s en leden die er niet gelukkig mee zijn dat hun foto in de reportage getoond wordt, mogen gerust mailen naar [email protected] De foto wordt dan onmiddellijk verwijderd.
