Lente in coronatijden

Visitors 36

Modified 21-Mar-20

Created 20-Mar-20

0 photos

Hier zit ik dan eenzaam opgesloten in mijn kot. Ik pink een traan weg als ik aan mijn lieve kleinkinderen denk en verlang innig naar het zalig geluid van hun vrolijke stemmetjes dat hier anders een paar keer in de week de huiskamer vult. Nog maar enkele dagen in quarantaine en ik smacht al naar een knuffelmoment met mijn familie en de genegenheid van mijn vrienden. Met de nodige wroeging denk ik nu terug aan de Japanse nachtegaal die vele jaren geleden in een veel te klein kooitje bij ons thuis bovenop de keukenkast stond. Ondanks zijn eenzaamheid en isolement bleef dat vogeltje ons plezieren met zijn hemelse gezangen. Ik verman me en probeer wat minder ongelukkig en triest te zijn maar een deuntje fluiten zit er voorlopig nog niet in. Misschien ga ik naar het voorbeeld van de Italianen straks wel met de pollepel op kastrollen en pannen kloppen of meezingen met “You never walk alone”. Plots mailt mijn zus me om te vragen of ik stipt om 12 uur samen met mijn andere zussen “Wien Wien nur du allein’ wil zingen. Wij zongen dat liedje vroeger thuis bij de afwas en hoewel mijn melodie in erbarmelijk Duits erg vals klinkt en ik blij ben dat de buren mij niet kunnen horen, voel ik hoe die geborgenheid en warmte van mijn familie mijn gevoelens van eenzaamheid toch voor een moment verdrijven.

Het coronavirus houdt ons in een wurggreep. Zou het kunnen dat hoogmoed voor de val komt? We vliegen naar de maan, ontrafelen DNA en maken computers die bijna het menselijk brein kunnen vervangen maar weten ons op dit moment geen raad met een minuscuul virus dat ergens in China op een vleermuis zit. Dat sluipend gif slaat genadeloos toe in Wuhan en gaat daarna stiekem mee op wintersport naar Italië. Hier besmet het nietsvermoedende Belgen die uitbundig genieten van een apres ski. Als een dief in de nacht reist het virus mee naar ons land. Geliefden, vrienden en familie worden onbewust besmet. Ik vraag me af in hoeverre dat je je dan schuldig voelt voor het feit dat je zonder het te weten verantwoordelijk bent voor de dood van iemands vader, moeder, kind. Toch lopen er zoals altijd nog steeds imbecielen rond die de opgelegde regels niet respecteren en iemands leven in gevaar brengen of hebzuchtigen die aan woekerprijzen mondmaskers verkopen terwijl artsen en verplegers hun leven in gevaar brengen.

Laten we ons toch maar weer optrekken aan het feit dat het overgrote deel van de mensen nog solidair is, nog bekommerd is om het welzijn van zijn buren en zijn medemens, nog respect heeft voor die mensen die hun steentje bijdragen om aan deze ongekende crisis het hoofd te bieden.
Op dit moment lijkt het alsof ik meespeel in een langspeelfilm vol drama maar ook met romantiek. Het is hier zo stil! Geen storende geluiden van auto’s of vliegtuigen. Zo onwezenlijk…. Alleen de geluiden van de natuur die we anders niet meer horen. De heerlijke gezangen van de vogeltjes, het zacht ruisen van de wind in de bomen, het gekrijs van de buizerd en in de verte een loeiende koe. Niets doet vermoeden dat er op dit moment in het ziekenhuis in de buurt mensen vechten voor hun leven.

Wat is de voorbije maanden al mooi geweest in de tuin. Zoveel prachtig bloeiende planten! Het lijkt wel of de herfst bijna naadloos is overgegaan in de lente. In januari al konden we genieten van het betoverend schouwspel van sneeuwklokjes, helleborussen, hamamelissen en andere winterbloeiers. Daarna namen de pachyphragma’s met hun spierwitte bloempjes de rol van de sneeuwklokjes over. Zij zaaien zich lustig uit door heel de tuin en combineren prachtig met sleutelbloemen en elfenbloempjes. Sleutelbloemen of primula’s heb je tegenwoordig in de prachtigste kleuren maar voor mij blijft de gewone gele toch nog altijd mijn favoriet. De magnolia in onze voortuin is ‘a real thing of beauty’. De roze kleuren van de fraaie bloemen op de frêle takken tegen de ondergaande zon blijven voor mij het hoogtepunt van het voorjaar. Ik voel in deze barre tijden enorm mee met mensen die in hun kot moeten blijven en geen tuin hebben om van de natuur te genieten. Aan hen draag ik deze fotoreportage op! Geniet mee van al het moois dat ik sinds januari in onze tuin gefotografeerd heb. Ik hoop dat het je voor even verlost van beklemmende gedachten die de laatste dagen door je hoofd waren.

This gallery is empty.

Categories & Keywords

Category:

Subcategory:

Subcategory Detail:

Keywords: