Visitors 36
Modified 2-Jun-23
Created 28-May-23
91 photos
Jef Sanen, bestuurslid VVPV Limburg, zorgde voor deze mooie beschrijving.
TE GAST IN ‘HET VERLOREN PARADIJS VAN STAF TIMMERS’ op 26 mei 2023
Lap zeg! Parkeerverbod in de straat met dank aan het festival. We verzamelen voor het huis rond Staf Timmers die hinkelend door zijn ontstoken heup meteen een warme gastheer blijkt te zijn. “Loop gerust over het gazon dat wordt er sterker door.”
Dat grasveldje voor de deur zag er ook kerngezond uit. “Hoe doet hij dat?”, dacht ik.
Een krasse +80er die schildert, beeldhouwt, tuiniert en gastvrijheid beoefent. Hij vult zijn dagen met werk dat geen werk heet maar ‘hobby’. Het is een plezier om iets te leren, voor te bereiden en uit te voeren. Dit is geen arbeid maar inzet van gevoel, verstand en lichaam om te bouwen aan het verloren paradijs. Dat begrijpen die van de VVPV ook met hun passie voor vaste planten en al wat leeft in een tuin.
Dit is een volwassen tuin die gegroeid is, een leven lang, project na project.
Aan de poort van ‘ het verloren paradijs’ flankeren beelden van Adam en Eva de ingang. Adam met de wereld in zijn hand, Eva met de wereld aan haar voeten. Het paradijs kan nog, is nog mogelijk. Het is aan ons vandaag.
Hopla naar binnen! Actie… en actiebeelden!
In elk beeld van Staf vind je beweging: starten, opvliegen, rennen, springen, dansen, reiken naar de sterren…
Voorbij ‘het vrijheidsbeeld’ en ‘de aanloop van de flamingo’ zijn bomen gerooid. De fijnspar was dood door de letterzetter, andere overschaduwden de tuin van de buur. Maar de vervangers groeien al. Hier is meteen aangepakt.
Dit is een natuurlijke tuin. We duiken de schaduw in en vinden een slingerpaadje waar telkens weer verrassende doorkijkjes, uitzichten, beelden je aandacht trekken.
Oude hekjes op een gebogen muurtje als ingang naar een loofgang (wel de punten afgeslepen voor de veiligheid), takken gestapeld tot een egelpiramide, gevarieerd loof, heesters en bodembedekkers, potten met eenjarige planten, oude betonnen platen van de garage van de buurman gerecycleerd tot een reuze bijenhotel. ‘Ik kan niets weggooien en kan alles ooit gebruiken. ‘
Het pad was vroeger van dolomietkalk. Nu is dat de basis voor een pad van basaltgrit dat onderhoudsarm is. Ria vindt dat schone verrekte onkruid hier ook terug: ‘robertskruid’.
Staf vertelt hoe hij de slakken bestrijdt. “Een grote zwaai met een handje vol slakkenkorrels over een groot deel van de tuin. Veel moet dat niet zijn maar wel goed op tijd.”
Hij toont ook hoe satépennen ondersteboven in de bloempotten staan om te vermijden dat de katten er een toilet in krabben.
We vinden een doorkijkje naar een kapelletje gebouwd rond het trouwcadeau van een tante of van de BJB. Julien duikt erin. Een OLV-beeldje. Nu ja als je geboren werd in 1939, kreeg je heel andere cadeaus dan nu.
“Heb je hulp in de tuin?” “Neen. Ik doe alles zelf.”
De grote composthoop en de bakken noemt hij de schatkamer.
Steeds weer zijn er verrassende beelden. Aan de rand van de tuin vliegt een vleerhond op ware grote, zien we parende libellen, tollende arenden die elkaar te pletter willen gooien.
We komen bij de eendenvijver. Er loopt een resem vluchtende eendenjongen achter de moeder over het water voor ze opvliegt. Een beeld. Nu, de echte eendenfamilie is bijna verdwenen op vier na. Zo gaat dat als de vos er elke nacht ééntje komt halen…tot alles compleet afgeschermd werd.
Die eendenvijver is onderdeel van een compleet waterwerk. Hierboven begint een stroompje dat zich door de tuin wentelt naar verschillende waterpartijen en eindigt in de grote vijver waar Koi-karpers zich wentelen in proper water. Het vuil wordt afgevangen voor het naar boven gepompt wordt naar de eendenvijver. Bij die grote vijver is een geheim zithoekje in de schaduw van een begroeid paviljoentje op een vlonder over het water. Daar is het zalig genieten op warme dagen.
Voorbij een groentetuintje en een serre met welig tierende tomaten, is een kweekhoekje. Plots staan we in een strakke verzonken tuin met een kabbelende waterval. Een van de kinderen is versteend in de tijd. Je ziet in zijn ogen de verwondering die zal leiden tot schitterende tekeningen en mooie kinderboeken, zijn naam: Leo Timmers (zoon).
Een verdieping hoger ligt het zwembad ingesloten door groen en smalle borders. Hoeveel poortjes en doorgangen, hoeveel zithoekjes en banken we gepasseerd zijn, weet ik niet. Maar ik onthoud wel voor altijd: “Al heb ik niet veel tijd om te gaan zitten. Het idee hebben dat ik daar kan gaan zitten is al genoeg.”
In het atelier met panoramisch uitzicht over de tuin geeft hij zijn geheimen prijs. We zien nu ook zijn schilderijen. Dat zijn tuin een schilderij is, wisten we al. Nu zien we dat verweerde mensen mooi zijn, dat portretten niet statig moeten zijn, dat je de echte mens tot leven kunt brengen op doek. Bij het levensgrote vredevrijheidsbeeld, waar hij nu al enige tijd aan werkt, toont hij niet alleen zijn techniek en zijn groei als kunstenaar, maar ook wie hij is.
Staf hoeft geen tijd vrij te maken om op reis te gaan. “Ik ben altijd bezig omdat ik graag werk”’ Hij vertelt van iets willen doen, van elke dag bijleren, van te zien hoe anderen het doen, van verbeteren door te doen. “Zo ben ik autodidact op mijn manier.”
Toch erg dat Staf beroofd werd van enkele mooie beelden om ze te versjacheren als oud ijzer.
We belanden bij het tuinhuis. De ontvangst door de vrouw des huizes is geweldig. Zelfgebakken cake zo veel je wilt en de dorst wordt gelest. Merci… voor de gezellige avond.
En gun nu die heup maar wat rust Staf!
Sssst …….het geheim van het gras: uiteraard het watergeven, ammoniaksulfaat vanaf maart elke groeimaand, patentkali in maart, juni en september.
TE GAST IN ‘HET VERLOREN PARADIJS VAN STAF TIMMERS’ op 26 mei 2023
Lap zeg! Parkeerverbod in de straat met dank aan het festival. We verzamelen voor het huis rond Staf Timmers die hinkelend door zijn ontstoken heup meteen een warme gastheer blijkt te zijn. “Loop gerust over het gazon dat wordt er sterker door.”
Dat grasveldje voor de deur zag er ook kerngezond uit. “Hoe doet hij dat?”, dacht ik.
Een krasse +80er die schildert, beeldhouwt, tuiniert en gastvrijheid beoefent. Hij vult zijn dagen met werk dat geen werk heet maar ‘hobby’. Het is een plezier om iets te leren, voor te bereiden en uit te voeren. Dit is geen arbeid maar inzet van gevoel, verstand en lichaam om te bouwen aan het verloren paradijs. Dat begrijpen die van de VVPV ook met hun passie voor vaste planten en al wat leeft in een tuin.
Dit is een volwassen tuin die gegroeid is, een leven lang, project na project.
Aan de poort van ‘ het verloren paradijs’ flankeren beelden van Adam en Eva de ingang. Adam met de wereld in zijn hand, Eva met de wereld aan haar voeten. Het paradijs kan nog, is nog mogelijk. Het is aan ons vandaag.
Hopla naar binnen! Actie… en actiebeelden!
In elk beeld van Staf vind je beweging: starten, opvliegen, rennen, springen, dansen, reiken naar de sterren…
Voorbij ‘het vrijheidsbeeld’ en ‘de aanloop van de flamingo’ zijn bomen gerooid. De fijnspar was dood door de letterzetter, andere overschaduwden de tuin van de buur. Maar de vervangers groeien al. Hier is meteen aangepakt.
Dit is een natuurlijke tuin. We duiken de schaduw in en vinden een slingerpaadje waar telkens weer verrassende doorkijkjes, uitzichten, beelden je aandacht trekken.
Oude hekjes op een gebogen muurtje als ingang naar een loofgang (wel de punten afgeslepen voor de veiligheid), takken gestapeld tot een egelpiramide, gevarieerd loof, heesters en bodembedekkers, potten met eenjarige planten, oude betonnen platen van de garage van de buurman gerecycleerd tot een reuze bijenhotel. ‘Ik kan niets weggooien en kan alles ooit gebruiken. ‘
Het pad was vroeger van dolomietkalk. Nu is dat de basis voor een pad van basaltgrit dat onderhoudsarm is. Ria vindt dat schone verrekte onkruid hier ook terug: ‘robertskruid’.
Staf vertelt hoe hij de slakken bestrijdt. “Een grote zwaai met een handje vol slakkenkorrels over een groot deel van de tuin. Veel moet dat niet zijn maar wel goed op tijd.”
Hij toont ook hoe satépennen ondersteboven in de bloempotten staan om te vermijden dat de katten er een toilet in krabben.
We vinden een doorkijkje naar een kapelletje gebouwd rond het trouwcadeau van een tante of van de BJB. Julien duikt erin. Een OLV-beeldje. Nu ja als je geboren werd in 1939, kreeg je heel andere cadeaus dan nu.
“Heb je hulp in de tuin?” “Neen. Ik doe alles zelf.”
De grote composthoop en de bakken noemt hij de schatkamer.
Steeds weer zijn er verrassende beelden. Aan de rand van de tuin vliegt een vleerhond op ware grote, zien we parende libellen, tollende arenden die elkaar te pletter willen gooien.
We komen bij de eendenvijver. Er loopt een resem vluchtende eendenjongen achter de moeder over het water voor ze opvliegt. Een beeld. Nu, de echte eendenfamilie is bijna verdwenen op vier na. Zo gaat dat als de vos er elke nacht ééntje komt halen…tot alles compleet afgeschermd werd.
Die eendenvijver is onderdeel van een compleet waterwerk. Hierboven begint een stroompje dat zich door de tuin wentelt naar verschillende waterpartijen en eindigt in de grote vijver waar Koi-karpers zich wentelen in proper water. Het vuil wordt afgevangen voor het naar boven gepompt wordt naar de eendenvijver. Bij die grote vijver is een geheim zithoekje in de schaduw van een begroeid paviljoentje op een vlonder over het water. Daar is het zalig genieten op warme dagen.
Voorbij een groentetuintje en een serre met welig tierende tomaten, is een kweekhoekje. Plots staan we in een strakke verzonken tuin met een kabbelende waterval. Een van de kinderen is versteend in de tijd. Je ziet in zijn ogen de verwondering die zal leiden tot schitterende tekeningen en mooie kinderboeken, zijn naam: Leo Timmers (zoon).
Een verdieping hoger ligt het zwembad ingesloten door groen en smalle borders. Hoeveel poortjes en doorgangen, hoeveel zithoekjes en banken we gepasseerd zijn, weet ik niet. Maar ik onthoud wel voor altijd: “Al heb ik niet veel tijd om te gaan zitten. Het idee hebben dat ik daar kan gaan zitten is al genoeg.”
In het atelier met panoramisch uitzicht over de tuin geeft hij zijn geheimen prijs. We zien nu ook zijn schilderijen. Dat zijn tuin een schilderij is, wisten we al. Nu zien we dat verweerde mensen mooi zijn, dat portretten niet statig moeten zijn, dat je de echte mens tot leven kunt brengen op doek. Bij het levensgrote vredevrijheidsbeeld, waar hij nu al enige tijd aan werkt, toont hij niet alleen zijn techniek en zijn groei als kunstenaar, maar ook wie hij is.
Staf hoeft geen tijd vrij te maken om op reis te gaan. “Ik ben altijd bezig omdat ik graag werk”’ Hij vertelt van iets willen doen, van elke dag bijleren, van te zien hoe anderen het doen, van verbeteren door te doen. “Zo ben ik autodidact op mijn manier.”
Toch erg dat Staf beroofd werd van enkele mooie beelden om ze te versjacheren als oud ijzer.
We belanden bij het tuinhuis. De ontvangst door de vrouw des huizes is geweldig. Zelfgebakken cake zo veel je wilt en de dorst wordt gelest. Merci… voor de gezellige avond.
En gun nu die heup maar wat rust Staf!
Sssst …….het geheim van het gras: uiteraard het watergeven, ammoniaksulfaat vanaf maart elke groeimaand, patentkali in maart, juni en september.
© Jef Cools Photography